Patronen
Traditioneel wordt het patroon beschouwd als een technische tekening en dus in een museale context enkel interessant voor onderzoek. Zowel in aankoop als tentoonstellingsbeleid focussen modemusea voornamelijk op het eindproduct – het kledingstuk– waarbij het patroon zelden getoond wordt, laat staan verworven of aangekocht. De tentoonstelling PATRONEN wil zowel een onderzoek zijn naar de technische alsook de artistieke en cultuurfilosofische aspecten van het kledingpatroon.
Praktische informatie
Locatie
MoMu - ModeMuseum Antwerpen
Omschrijving van de tentoonstelling
Kleding wordt gemaakt voor een lichaam en heeft een bijzonder groot aandeel in de lichaamsbeelden die een bepaalde periode kenmerken. Dit lichaam nu wordt in de context van het museum a priori uitgesloten. Modemusea maken gebruik van mannequinpoppen in een poging de illusie van een lichaam zo dicht mogelijk te benaderen. Tegelijkertijd creëert het museum zo een artefact, een gekunstelde presentatievorm die in het beste geval refereert aan wat mode is en kan zijn. Maar hoe verhinder je dat een modemuseum verwordt tot een mausoleum, een nostalgische plek die de mode enkel weer kan geven als dode materie? Hoe vertaal je ‘beweging’ naar een tentoonstellingsbeleid?
Ook het MoMu maakt gebruik van bustes en poppen om zijn kleding te presenteren, maar wil evenzeer nagaan of het lichaam op andere manieren binnengebracht kan worden in de context van het museum. Technisch gezien is het patroon de 2-dimensionale overgang tussen het 3-dimensionele lichaam enerzijds en het uiteindelijke kledingstuk anderzijds. Elk patroon draagt in zich een mogelijk kledingstuk en dus indirect ook een mogelijk lichaam. De scenografie van Bob Verhelst visualiseert de wisselwerking tussen patroon, lichaam en kledingstuk.
Patronen toont daarnaast foto’s van de kunstenares Nicole Tran Ba Vang. Lichaam en kledingstuk vallen in haar werk samen en creëren een silhouet dat vervreemdt. Het lichaam wordt hier voorgesteld als de ultieme plaats van creatie, maar het uiteindelijke resultaat toont ook de paradox en de onmogelijkheid hiervan. De tentoonstelling wordt aangevuld met een geluidsontwerp van Senjan Janssen. De soundscapes vormen tevens een onderdeel van BLINDSPOTS, een programma voor blinden en slechtzienden.
Ontwerpen van onder meer Haider Ackermann, Azzedine Alaïa, Balenciaga, Véronique Branquinho, Pierre Cardin, Hussein Chalayan, Courrèges, Ann Demeulemeester, Dior Haute Couture, Sevin Doering, Angelo Figus, Jean-Paul Gaultier, Romeo Gigli, Hubert de Givenchy, Christian Lacroix, Martin Margiela, Issey Miyake, Josephus Thimister, Walter Van Beirendonck, Dirk Van Saene, A.F. Vandevorst, Patrick Van Ommeslaeghe, Madeleine Vionnet, Vivienne Westwood, Yohji Yamamoto en Yves Saint Laurent.
Tentoonstelling onder leiding van
Curator: Kaat Debo | Scenograaf: Bob Verhelst